Klątwa, odcinki z czasu beznadziei. E02: Lekcja religii

„Dobry wieczór

W drugim odcinku

Nie będzie za śmiesznie

Śmiech zabija powagę zabija teatr

A do tego to jest teatr a nie kabaret

Będzie tragizm i zgrzytanie zębów i złe dojmujące bolesne emocje

Ale najpierw zmówimy wszyscy ojcze nasz

A potem w tej wodzie odnowimy sakrament chrztu

Odcinek nosi nie bez kozery tytuł „lekcja religii”

A jak widzieliście w poprzednim odcinku w coś trzeba wierzyć

Szczęść Boże”

fragment Lekcji religii Pawła Demirskiego

Klątwa, odcinki z czasu beznadziei to polityczny serial teatralny tandemu Monika Strzępka – Paweł Demirski. Utrzymane w konwencji political fiction i horroru przedstawienie pomyślane jest jako wielowątkowa opowieść, demontująca mechanizmy rządzące historią. Poszczególne odcinki łączą się ze sobą, ale równie dobrze można je oglądać w oderwaniu od pozostałych. W odcinku pierwszym, zatytułowanym "Don’t mess with Jesus" w tajemniczych okolicznościach giną niemal wszyscy parlamentarzyści. Dzieje się to w momencie, kiedy społeczeństwo przekrojowo ukazane na scenie, uwikłane w sieć bezsensownych gier daremnie szuka wyzwolenia z klinczu podziałów, opozycji i zaczyna poważnie wątpić w sens oraz cel swojego istnienia. Realna katastrofa przyczynia się do wzmożenia chaosu, nieufności i niepewności, bohaterowie  Klątwy… jeszcze gorliwiej zaczynają wierzyć w znaki i przepowiednie. Do końca nie wiadomo, czy zaistniałą sytuację sprowokował – czy jedynie ją wykorzystuje –  powracający na ziemię Jezus Chrystus, który konsekwentnie zaczyna zaprowadzać nowy porządek w państwie pozbawionym władzy ustawodawczej.

Śmierć parlamentarzystów, ukazana w pierwszym odcinku serialu teatralnego Demirskiego i Strzępki, uruchamia refleksję nad zastanym modelem społeczno-politycznych działań, podejmowanych w przestrzeni publicznej oraz nad dominującymi w jej obrębie postawami. Katastrofa demaskuje wadliwość tego modelu, obnaża „prowizoryczny” stan politycznej świadomości, co sprzyja  wygenerowaniu przestrzeni dla zaistnienia nowego porządku na zgliszczach starego świata. Historia może zacząć się od nowa. Może potoczyć się podobnie, lub zupełnie inaczej niż do tej pory. Jak będzie w istocie, pokażą kolejne odcinki.

Klątwa, odcinki z czasu beznadzieito pierwszy serial teatralny Strzępki i Demirskiego. Twórcy wybrali tę formę, uznając, że rozbudowana, podzielona na odcinki opowieść lepiej oddaje pulsującą i zmieniającą się codzienność, szczególnie w burzliwych, pod względem politycznym i społecznym, czasach.

Spektakl powstał w koprodukcji z Teatrem Imka.

RECENZJE E01:

Zaszumiało. Nie tylko w głowie, ale i na scenie. Te nagłe wejścia i wyjścia przez drzwi, pyskówki w pierwszej osobie a 'la "jakim to jestem świnią, ale mam swoje powody", osoby publiczne jako obiekty kabareciarskiego linczu czy covery szlagierów służące za przerywniki.(…) Spreparowana przez Demirskiego szopka na przemian bawi i przeraża. W czym już zasługa nadzorującej przebieg całości Strzępki. Pani reżyser, jak zawsze, czujnie segmentuje tekst i daje pole do popisów aktorom. Aktorom, którzy spisują się, co tu owijać w bawełnę, fenomenalnie. To dzięki nim karykaturalne postaci zyskują realną tożsamość. Zamiast pogardy, budzą jeśli nie zrozumienie, to na pewno współczucie.

Łukasz Badula, Kulturaonline

Zaczyna się jak rasowy serial polityczny, potem fikcja zdecydowanie bierze górę nad rzeczywistością. Ale duet Strzepka-Demirski nie rezygnuje z ulubionej przez siebie konwencji, gdzie otaczająca nas rzeczywistość przeobraża się w szalony, dziki i bezczelny kabaret.

Nie ukrywam, że jestem fanką teatru Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego i dobrze się czuję w absurdalnej atmosferze ich przedstawień. Teatru zbudowanego na kontrastach i przesadzie, teatru modelowo niepoprawnego politycznie, sięgającego po niskie gatunki, rokendrolowego, bezczelnie nadużywającego nadmiaru i nadekspresji. A do tego otwarcie moralizującego, czasem równie subtelnie jak ksiądz na wielkopostnym kazaniu. Z tym, że z nieco innej zazwyczaj, bardziej lewostronnej perspektywy.

Justyna Nowicka, Radio Kraków

Według mnie, sam pomysł połączenia serialu oraz spektaklu w jedno jest świetnym rozwiązaniem, a autorzy zasługują na gromkie oklaski. Powód? Pierwsza koncepcja ma to do siebie, że wciąga odbiorcę w życie bohaterów, zaciekawia, aż ten automatycznie czeka na następny odcinek aby zaspokoić swoją ciekawość, a druga stanowi sztukę wyższą, która posiada w sobie głębię, wartość, naukę. Sprawia to, że przeciętny widz może zarówno obcować z czymś patetycznym, ale na znanym mu gruncie. Chociaż widowisko trwało stosukowo długo – bo sto czterdzieści minut – to osobiście tego nie odczuwałam. Fantastyczna gra aktorska i intrygujący scenariusz to na prawdę obiecujące połączenie. A ja już nie mogę doczekać się kolejnego odcinka.

Emilia Nowak,  Altermag

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa narodowego.