Pelcia, czyli jak żyć, żeby nie odnieść sukcesu

Czy w czasach misternie wykreowanych wizerunków medialnych, załatwiania interesów dzięki znajomościom w branży artystycznej, jest jeszcze możliwe życie twórcy w odosobnieniu, z dala od medialnego zgiełku i artystycznych koterii? Kiedy ktoś decyduje się na akt wycofania ze świata, jak należy pojmować tę decyzję? Jako czyn heroiczny? A może dziejową konieczność - świadectwo nieprzystosowania do rzeczywistości, w której sztuka coraz częściej podporządkowuje się żelaznym prawom wolnego rynku?

Spektakl Joanny Szczepkowskiej to zabawna, trochę abstrakcyjna historia przypadkowego spotkania 60-letniej Marty Morskiej, słynnej w PRL-u pianistki, która teraz żyje na skraju nędzy i młodego energicznego agenta ubezpieczeniowego Piotra, lidera ekstrawaganckiej kapeli muzycznej „Rękaw wariata.” Czekając na spadkobiercę kamienicy, Piotr przekracza próg mieszkania kobiety i wchodzi w rzeczywistość na granicy realności, fikcji i szaleństwa. W mieszkaniu nie ma wtyczek, większość pomieszczeń jest zamknięta, brakuje do nich kluczy. Za ścianą pokoju ponoć znajduje się jeszcze jedna lokatorka, Pelcia, ale nie wiadomo, kim jest ta milcząca osoba, którą Marta nieustannie zagaduje. 

W trakcie pogawędki młodego mężczyzny z właścicielką mieszkania, unaoczniającej pokoleniowe, odmienne sposoby myślenia, odczuwania świata i postrzegania sztuki, Piotr stara się rozmaicie podejść Martę. Kiedy odkrywa, że stroniąca od ludzi kobieta była słynną pianistką, planuje zaciągnąć ją do telewizji i użyć jako przepustkę do własnej muzycznej kariery. Subtelna gra, jaką prowadzą ze sobą Piotr i Marta w trakcie przypadkowego spotkania, jest pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, jej wynik wcale nie jest z góry przesądzony. Kto zwycięży? I w imię czego?

Joanna Szczepkowska to postać szeroko znana zarówno z dokonań artystycznych, jak również ze swojej działalności publicznej. Utalentowana aktorka, lubiana pisarka, kontrowersyjna felietonistka – Joannę Szczepkowską trudno jednoznacznie zaszufladkować. W Łaźni Nowej można się było o tym przekonać na zeszłorocznym Festiwalu Uczuć Urażonych, podczas którego wystąpiła w monodramie "Goła baba". Nową sztuką, prezentowaną na naszej scenie, Joanna Szczepkowska powraca do nowohuckiego teatru i do autorskiej działalności scenicznej: pisze, gra i reżyseruje, włączając się do dyskusji o dzisiejszej kondycji artysty.