Międzynarodowy Festiwal Teatralny BOSKA KOMEDIA ruszył pełną parą! Za nami kilka intensywnych dni teatralnych wrażeń, a przed nami jeszcze wiele scenicznych atrakcji.

W ramach festiwalu odbyły się premiery dwóch spektakli będących koprodukcją Łaźni Nowej: „Balladyna” w reżyserii Radka Rychcika oraz „Szczury” Mai Kleczewskiej. 

5 grudnia – w dniu inauguracji festiwalu – odbyła się premiera „Balladyny” w reżyserii Radka Rychcika, koprodukcji Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatru Łaźnia Nowa oraz Festiwalu Boska Komedia. 

Rychcik w swojej inscenizacji klasycznego tekstu Juliusza Słowackiego podkreśla ideologiczne, kulturowe i społeczne znaczenie przewodniego motywu dzieła – siostrobójstwa. W tytułowej bohaterce reżyser dopatruje się zapowiedzi kobiecej emancypacji, a jej imię odczytuje w warstwie symbolicznej jako syndrom szerokich przemian obyczajowych. Nie bez przyczyny akcja przedstawienia zostaje więc osadzona w okresie I wojny światowej, bodajże przełomowym dla postrzegania kobiecej i męskiej podmiotowości. W wyniku kilkuletnich walk na frontach, wykorzystaniu po raz pierwszy czołgów i gazów bojowych - śmierć poniosły miliony żołnierzy, którzy osierocili swe dzieci i pozostawili żony, jakie musiały samotnie zmierzyć się z rzeczywistością. Tak zarysowany kontekst historyczny pozwala nie tylko wydobyć feministyczne treści z literackiego pierwowzoru, ale pokazać stale toczącą się wewnętrzną wojnę, w której siostra zabija siostrę, córka wygania matkę, a żona morduje męża. Balladyna w reżyserii Rychcika staje się więc bitwą o terytorium i prawo do głosu dla tych, które przez wieki były tłamszone i uciszane przez ojców, braci, partnerów, którzy na każdym kroku egzekwowali na nich brutalne normy patriarchalnego świata.

7 grudnia odbyła się premiera „Szczurów” w reżyserii Mai Kleczewskiej, koprodukcji Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hubnera w Warszawie, Teatru Łaźnia Nowa oraz Festiwalu Boska Komedia. 

Maja Kleczewska przenosi akcję klasycznego już dramatu Gerharta Hauptmanna do współczesnej Warszawy. To drugie polskie wystawienie tekstu po jego prapremierze w 1911 roku. Reżyserka, wraz ze swoim dramaturgiem, Łukaszem Chotkowskim, rozgrywa kolejne sekwencje w kręgach mieszczańskiej elity, jaka uzurpuje sobie prawo do nieustannego strofowania i wychowywania społeczeństwa. Podobnie jak u niemieckiego dramatopisarza, tak i tutaj dopuszczeni zostają do głosu „słabsi” i spychani na marginesy, w nadziei, że uda im się przeprowadzić wreszcie szeroko zakrojoną społeczną i kulturową rebelię. Przedstawiony na scenie świat nie daje się jednak łatwo podzielić na tych dobrych i tych złych, a zamiast tego ukazuje bohaterów uwikłanych w skomplikowane środowiskowe zależności i zniewolonych przez własne żądze i ambicje. Twórcy Szczurów obnażają więc nie tylko procesy odpowiedzialne za dyscyplinowanie obywateli, ale uważnie obserwują przenikanie do codzienności mowy nienawiści. Demaskują przy tym fasadowe pragnienia i miałki styl życia, a dodatkowych znaczeń nadaje przedstawieniu fakt, że świadomie zostają w nim obsadzeni aktorzy, którzy na co dzień goszczą na srebrnych ekranach w większości polskich domów.