2 – 4 czerwca 2006 odbyła się druga część Festiwalu Beckettowskiego Transpozycje

Program Festiwalu

Piątek, 2. 06. 2006
18.00 otwarcie wystawy Obrazy pamięci: Samuel Beckett (Minnesbilder)

Na wystawie prezentowane byly unikatowe fotografie, na których uwiecznił Samuela Becketta jego przyjaciel – Lütfi Özkök.

LÜTFI ÖZKÖK
poeta turecki, piszący również po szwedzku, który od 1950 r. mieszka w Sztokholmie, fotografował laureatów Nagrody Nobla. W latach 60. i 70. często odwiedzał swych przyjaciół - poetów w Paryżu. Özkök miał okazję uwiecznić na kliszy niezapomniane wizerunki Alberto Giacomettiego i wykonać kilka sesji fotograficznych z Samuelem Beckettem.  Żaden inny fotograf nie miał lepszej okazji aby fotografować irlandzkiego twórcę w jego mieszkaniu.

Podczas wystawy odbyła się również projekcja w stylu retro czarno-białego filmu z taśmy 16mm „Filmu" Alana Schneidera, na podstawie scenariusza napisanego przez Samuela Becketta. Kopia filmu, jedna z kilku jeszcze istniejących, udostępnił jego producent,
amerykański wydawca Becketta, Barney Rosset, założyciel wydawnictwa Grove Press, pionier ruchu na rzecz obalenia cenzury w USA.


FILM by Samuel Beckett
22 `
Reżyseria: Alan Schneider
Scenariusz: Samuel Beckett
Kinomatograf: Boris Kaufman

Operator: Joe Coffey
Edytor: Sidney Meyers
Występuje: Buster Keaton
obraz czarno-biały, bez słów
Produkcja: Evergreen Theatre, Inc.


18.00 – 23.00 Video Beckett. Prezentacja materiałów dokumentalnych oraz zarejestrowanych na filmie i dla telewizji głośnych inscenizacji beckettowskich.

19.00 Martin Wuttke, "Erste Liebe"

„Pierwszą miłość” napisał Beckett po francusku wkrótce po zakończeniu drugiej wojny światowej, ale tekst opublikował dopiero po otrzymaniu Nagrody Nobla w 1969r. W tej napisanej z wielkim  poczuciem humoru historii miłosnej, ale bardzo swoistego, beckettowskiego rodzaju, w której liryzm miesza się z sarkazmem i krytyką cywilizacji, autor odwraca literackie stereotypy i bawi się konwencjami. Wielbiciel samotności i cmentarzy uwikłany w związek z kobietą, z którego nieoczekiwanie rodzi się... dziecko. Brr. Nieporozumienie. Ten tekst Becketta kusił wielu twórców teatralnych. Martin Wuttke zaadaptował go na scenę w Berliner Ensemble, nie ilustrując fabuły,  tylko przedstawiając z właściwą sobie iskrą geniuszu neurotyczny portret artysty jako człowieka. Wuttke wydobywa cały humor Becketta, nie zamykając wszakże drzwi tym, którzy chcą szukać w „Pierwszej miłości” głębszych znaczeń. (spektakl w jez. niem.)



MARIN WUTTKE w wieku 33 lat został nieoczekiwanie (po śmierci Heinera Muellera w 1995 r). dyrektorem założonego przez B. Brechta teatru Berliner Ensemble, uważanego za najważniejszą scenę niemieckiego obszaru językowego. Niewiele później legendarny wykonawca roli Arturo Ui zrezygnował jednak z prowadzenia zespołu (i zajmowania się polityką) postanawiając oddać się w pełni pracy artystycznej.

20.30 Claire Aveline, Park Krausen, Dagmara Foniok, Trio Nie ja.

Napisana w 1972 r. sztuka, której bohaterką są mówiące w ciemności Usta, zaprezentowana przez aktorki z Francji, Polski i Stanów Zjednoczonych. Autor pragnął, by działała przede wszystkim na układ  nerwowy widzów. Była to dobra okazja, by zastanowić się, na czym polega muzyczność utworów Becketta.

Claire Aveline mieszka w Paryżu. Park Krausen w Atlancie (Prowadzi dwujęzyczny teatr du Reve). Dagmara Foniok w Warszawie.

21.30 Oleg Liptsin, Szczasntyje dni / Alicja Bienicewicz Cudowne dni.
Kolejne duet aktorów prezentujących ten sam tekst, tym razem po rosyjsku i polsku.

OLEG LIPTSIN studiował w Schaubuene i asystował Lucowi Bondy´emu, mieszka w Kijowie i reżyseruje w  Kijowie, Moskwie i San Francisco.

ALICJA BIENICEWICZ, aktorka Starego Teatru mieszka w Krakowie. W 2002 r. grała Winnie w inscenizacji Marka Kędzierskiego w Starym Teatrze.

Sobota, 3. 06. 2006

14.00 – Video Beckett

19.00 Cristin König, Texte um nichts / Alicja Bienicewicz Teksty na nic
proza poetycka Becketta z przełomu  lat 40. i 50. Liryczny monolog wewnętrzny w interpretacji aktorek berlińskiej Schaubuene oraz Starego Teatru.

20.30 Serge Merlin Le Depeupleur

"Wyludniacz", "mistyczny" utwór prozą z lat 60. Beckettowska wizja ciał, aż do całkowitego wyczerpania (daremnie) szukających wyjścia w pełnej nisz i drabin architekturze cylindra, tym razem znajduje odczytanie w głosie i gestach Serge´a Merlina. To odczytanie wyraźnie bierze za wzór działalność wielkiego reformatora teatru, Antonina Artauda: nie tylko twarz Merlina, ale rytm i wibracje jego głosu, ruchy odsłoniętych ramion w ciemności, balet wzniesionych palców – wszystko to buduje ten ekstatyczny spektakl.

Lektura Becketta w artaudowskiej ekstazie: Merlin rozpoczął ją w 1978 r. w podziemiach pałacu papieskiego w Awinionie, używając świecy jako jedynego źródła światła. Któregoś wieczoru, w gorączce tekstu, nawiedzony aktor nie zauważył, ze jego rozwichrzone włosy zajęły się płomieniem. Tylko szybka reakcja widzów uratowała życie Merlinowi. Trzy lata temu spektakl, wznowiony w paryskim Odeonie już w światłach  reflektorów, został entuzjastycznie przyjęty przez widownię i krytyków.

SERGE MERLIN, słynny odtwórca roli Leara w paryskiej inscenizacji M. Langhoffa, znany jest z wielu kreacji teatralnych ( m.in. w reżyserii Patrice Chereau, jako partner Michela Piccoli, Gerarda Depardieu) i filmowych (m.in. w obrazach Andrzeja Wajdy "Samson", "Danton", ostatnio w filmie „Amélie” J.-P. Jeuneta). Odtwórca roli Vladimira w „Czekając na Godota”  w reżyserii Luca Bondy'ego. (spektakl w jęz. francuskim)

22.00 Oleg Liptsin, Marek Kalita, Janusz Koprowski przedstawią fragmenty powieści „Watt”
z 1944r. (spektakl w jez. polskim i rosyjskim).

23. 30 Aldo Bratti, BECKETTOWSKI PERFORMANCE MUZYCZNY
ALDO BRATTI, paryski kompozytor undergroundowej muzyki elektronicznej  podzieli się refleksjami na temat inspiracji Becketta na jego towarzyszy niedoli, ilustrując swój wywód przykładami z komponowanej przez siebie "live" muzyki.

Niedziela, 4. 06. 2006

15.00-18.00 Odbył się warsztat teatralny Waltera D. Asmusa dla zainteresowanych twórczością Becketta z punktu widzenia praktyki teatralnej. Preferowany tekst: „Come and Go” („Tu
i tam”). (w języku angielskim lub niemieckim)

17.00 Stanley E. Gontarski skomentował kilka realizacji scenicznych i filmowych sztuki Ohio Impromptu.

18.00
Otwarty pokaz warsztatu teatralnego W. D. Asmusa

STANLEY E. GONTARSKI, redaktor naczelny Journal of Beckett Studies, autor wielu podstawowych monografii dzieł Becketta, poprosił irlandzkiego twórcę o list na przygotowywaną przez siebie sesję naukową w Ohio University. W odpowiedzi autor przesłał mu nieoczekiwanie tekst pt. „Ohio Impromptu”, jedyny napisany "na zamówienie" utwór Becketta.


19.00 Conor Lovett "Molloy". Reż. Judy Hegarty

Powieść "Molloy", napisana w 1947 r., bezpośrednio przed "Czekając na Godota", to pierwsza cześć tzw. trylogii francuskiej, uważanej za największe osiągnięcie w powieściowym dorobku autora.
Historie bohatera przeżywającego kolejne przygody-niepowodzenia w drodze do matki, beckettowski wariant Ulissessa, Conor Lovett  przedstawia, podobnie jak Martin Wuttke, nie tyle ilustrując fabule, tylko jako portret oczytanego wagabundy, kloszarda-rowerzysty,
przedstawiającego w swojej wersji kilku epizodów powieści: kontakty z matką, kontakty z policjantami, kontakty z właścicielką psa przejechanego przez Molloya. I podobnie jak u Wuttkego, komizm i zabawa nie przeszkadzają w doszukiwaniu się głębokich znaczeń, przeciwnie, czasem - we wstrząsający sposób - nam je uzmysławiają.
(w jęz. ang., z irlandzkim akcentem!)

CONOR LOVETT, współzałożyciel Gare St Lazare Players Ireland, Irlandczyk mieszkający w okolicach Paryża, uważany jest za kolejne wcielenie "aktora beckettowskiego". Krytycy porównują jego indywidualność sceniczną do Jacka McGowrana i Barry´ego McGoverna.
Kreacje McGowrana można odnaleźć w archiwach, McGovern wciąż grywa w  błyskawicznym tempie swoją bulwersująco mocną wersję trylogii. Lovett stawia na wyciszenie i spowolnienie. Mimo to jego nieco flegmatyczny Molloy oddycha równie dublińskim powietrzem i rytmem. Conor Lovett grał ostatnio Lucky'ego w głośnej inscenizacji "Czekając na Godota" w dublińskim Gate Theatre w reżyserii Waltera D. Asmusa (Johnny Murphy występował w niej jako Estragon, Barry McGovern jako Vladimir), pokazywanej w setną rocznicę urodzin dramatopisarza w londyńskim Barbican Centre.

Po imprezach festiwalowych bezpłatny autobus MPK odwoził chętnych do Centrum Krakowa.