"Trzej Muszkietrowie" zagościli na XVI Polkowickich Dniach Teatru. Oznacza to tylko jedno: doskonałą zabawę!

Nowe odczytanie bestselleru Aleksandra Dumasa, w reżyserii dobrze znanego krakowskiej publiczności Giovanniego Castellanosa, jest tragikomedią omyłek i katastrof, zrealizowaną w zawrotnym tempie teledysku. Znana wszystkim doskonale opowieść o przyjaźni czterech mistrzów szpady, łączy w sobie wszystko, co kochają widzowie: szalone przygody, pojedynki, namiętności, nieoczekiwane zwroty akcji i zabarwione erotyzmem sceny zalotów i zdrad. A nade wszystko - piękną kobietę i przystojnych panów, ponieważ wszystkie postaci odtwarza tutaj zaledwie piątka aktorów: członkowie Montowni - Adam Krawczuk, Marcin Perchuć, Rafał Rutkowski i Maciej Wierzbicki i towarzysząca im zjawiskowa Monika Fronczek. Nie sposób pominąć też brawurowych ról psa de Gaulle'a i kota Richelieu... to po prostu trzeba zobaczyć!

Trzej Muszkieterowie są wyśmienitą komedią w której żart goni żart, a aktorzy nie szczędzą sił, nierzadko ryzykując własnym zdrowiem, by co chwilę wzbudzać salwy śmiechu wśród nowohuckiej widowni. I choć – nad czym boleją twórcy - skromny budżet przedstawienia wystarczył zaledwie na kostium D'Artagnana, nakrycia głowy i składaną szafę, a oryginalna oprawa muzyczna nieodparcie kojarzy nam się znajomo, aktorski rozmach tej adaptacji jest iście hollywoodzki.
 

Trzej Muszkieterowie to wyborny popis aktorskiego rzemiosła, oparty na grze gestów, wyobraźni  i eksponowaniu przerysowanej fizyczności kolejnych bohaterów. Choć piątka aktorów odtwarza aż kilkanaście postaci, nie może tu być mowy o pomyłce. Szaleńcze tempo spektaklu ani na moment nie gubi rytmu i czytelności fabuły. Zatem, panowie i panie, skrzyżujmy szpady! Unieśmy palec wskazujący!

Na podstawie powieści Aleksandra Dumasa

Dziękujemy teatrowi IMKA i teatrowi Och-teatr za udostępnie sali prób i tym samym pomoc w realizacji spektakl.

Nagrody:

Nagroda Publiczności na VII Katowickim Karnawale Komedii 2014.

MEDIA O SPEKTAKLU:

"Obraz pełen celnych point i błyskotliwych żartów sprawia, że trudno jest powstrzymać śmiech. To prawdziwa uczta dla oka i.. przepony."

www.krytykat.wordpress.com

"Na scenie tylko szafa, do której aktorzy grali, pod którą występowali, w której się chowali. I nic więcej potrzebne nie było. Bo opakować Rutkowskiego w dodatkowe rekwizyty, to zrobić Rutkowskiemu krzywdę - to taki typ aktora, który gra nawet powietrzem wokół siebie. Znakomity był więc kardynał Richelieu w wykonaniu Rutkowskiego - jakiś taki nerwowy, postrzępiony, "przegięty" (...). Lord Buckingham Marcina Perchucia? Można powiedzieć, że zbudowany ze stereotypów (i taki miał być), a zagrać chociażby jeden stereotyp - wielka sztuka. Milady według Moniki Fronczek? Prawdziwa suka, a nie jak u Dumasa, suka, ale jednak dama. Tekst miejscami błyskotliwy, niepoprawność polityczna umiejętnie dawkowana, kontakt z publicznością terapeutyczny (wydaje się, że dla obu stron).
/ Renata Radłowska, Gazeta Wyborcza

"Ważne, iż wszystkie te kabaretowe grepsy mają swą dynamikę i stanowią określoną, a nie izolowaną część spektaklu. A publiczność bawi się setnie, sekundując poczynaniom samowystarczalnej obsady. Dysponującej tylko kilkoma gadżetami i rozkładaną szafą.
(...) Rutkowski może spokojnie zagrać pożar Rzymu."
/ Łukasz Badula, kulturaonlne.pl

„Trzej muszkieterowie” Teatru Montownia to przede wszystkim bardzo inteligentna realizacja. Po pierwsze z uwagi na sprawną i spójną adaptację. Po drugie przez minimalistyczne podejście do scenografii i rekwizytów, które sprawiło, że to świetni aktorzy są najważniejsi w tym spektaklu, a po scenie nie wala się mnóstwo niepotrzebnych rzeczy odciągających uwagę. Po trzecie, dzięki muzyce przywodzącej na myśl komedie historyczne, nadającej niepowtarzalnego klimatu temu, co oglądamy na scenie; a to pobudza i kształtuje wyobraźnię. Po czwarte, przez umiejętne zastosowanie chwytu teatru w teatrze i niepretensjonalne zwroty aktorów do publiczności na początku i na końcu spektaklu.
/ Aleksandra Sowa, teatrdlawas.pl

"Całość intrygi sprytnie rozegranej w małej przestrzeni szafy dopełnia świetnie dobrana muzyka. A mimika i żywa gestykulacja znaczą w tym spektaklu więcej niż tysiąc rekwizytów!"
/ Marzena Rogozik, kulturatka.pl

"Najlepszą recenzją dla aktorów nie są owacje na stojąco ani nawet nieustające brawa, ale śmiech dzieci, dobiegający z widowni jeszcze w trakcie trwania sztuki. To one są najtrudniejszym, ale najszczerszym widzem, który – poprzez spontaniczne reakcje – wyrazi więcej, niż jakikolwiek recenzent zdoła oddać słowami."
/ Marta Kammbach, Teatralia Warszawa