„Nic co ludzkie” składa się z trzech części – opowieści z pozycji ofiary, świadka i kata – połączonych wspólnym tematem. Każda z historii w reżyserii innego artysty.

„NIC CO LUDZKIE”
gościnny spektakl Sceny Prapremier InVitro z Lublina
    
reżyseria: Paweł Passini, Piotr Ratajczak, Łukasz Witt-Michałowski
dramaturgia: Artur Pałysa
występują: Joanna Król, Paweł Pabisiak, Szymon Sędrowski, Robert Zawadzki

„W dniu gdy do księgarń trafiła głośna książka Jana T. Grossa „Strach”, sprawą skomplikowanych stosunków polsko – żydowskich zajęli się młodzi artyści, założyciele lubelskiej sceny prapremier InVitro(…). Czy wnuki także chcą oskarżać? A może wybaczać? A może wolą po prostu wiedzieć i samych siebie sprawdzać w obliczu tej wiedzy,„Nic co ludzkie” to spektakl o przytłaczającym dziedzictwie emocjonalnym i moralnym.”
Joanna Derkaczew Gazeta Wyborcza

trzech reżyserów
trzy perspektywy
trzy różne historie

„Nic co ludzkie” składa się z trzech części – opowieści z pozycji ofiary, świadka i kata – połączonych wspólnym tematem. Każda z historii w reżyserii innego artysty.

Paweł Passini opowiada historię młodej dziewczyny, osoby publicznej, w której towarzystwie pojawia się plotka, że jest Żydówką. Znajomi przekazują jej tę informację, jako coś absurdalnego. Dlaczego ta wiadomość kojarzy się z obelgą? Jaki ma ona wpływ na relacje międzyludzkie? Na miłość, przyjaźń?

Kolejna część, reżyserowana przez Piotra Ratajczaka zrelacjonowana jest z pozycji świadka. Spotykamy się z ludźmi uczestniczącymi w programach. Z widzami  patrzącymi z przerażeniem. Słuchamy wspomnień, tego jak sobie z nimi radzą. Kiedy jesteś świadkiem, a kiedy już uczestnikiem zdarzeń?

Opowieść Łukasza Witt-Michałowskiego o spotkaniu na powojennej drodze więźniarki i sadystycznej esesmanki z obozu w Auschwitz zadaje pytanie, kiedy z ofiary stajesz się katem? Czy każdy z nas ma w sobie coś z jednej i drugiej strony? Co decyduje o naszym wyborze?

Zadanie, które postawili przed sobą twórcy zostało spełnione. W całej realizacji „Nic co ludzkie” pozostawiona zostaje przestrzeń dla swobodnie wędrującej myśli widza, który sam dociera do punktu refleksji. I to właśnie świadczy o wartości spektaklu.
/ Marta Zgierska, Nowa Siła Krytyczna