Stary Browar w Poznaniu, Fabryka Trzciny i Klub „le madame” z Warszawy, Stocznia Gdańska, nowohucka Łaźnia Nowa i – przede wszystkim - aż pięć obiektów legnickich: Hale na Jagiellońskiej i na Ściegiennego, były WDK i dawne kino „Kolejarz” oraz pohandlową Scenę na Piekarach prezentowano w sekcji Architektura na światowej wystawie scenografii i architektury teatralnej w Pradze.

Praskie Quadriennale 2007 - pięć legnickich scen pozateatralnych na wystawie.

Stary Browar w Poznaniu, Fabryka Trzciny i Klub „le madame” z Warszawy, Stocznia Gdańska, nowohucka Łaźnia Nowa i – przede wszystkim - aż pięć obiektów legnickich: Hale na Jagiellońskiej i na Ściegiennego, były WDK i dawne kino „Kolejarz” oraz pohandlową Scenę na Piekarach prezentowano w sekcji Architektura na światowej wystawie scenografii i architektury teatralnej w Pradze.

Jeśli chcielibyśmy wskazać miasto będące najbardziej wyrazistym symbolem zmian, które dokonały się w Europie w XX wieku, to w pierwszej kolejności trzeba wziąć pod uwagę Legnicę. Niemieckie miasto oddalone o 60 kilometrów od Wrocławia na mocy porozumień poczdamskich z 1945 roku znalazło się, tak jak cały Dolny Śląsk, w granicach państwa polskiego. Niemieccy mieszkańcy zostali wysiedleni do Niemiec, do miasta wprowadziła się ludność polska przesiedlona z innych terenów, głównie ze wschodu, który z kolei przypadł Związkowi Radzieckiemu.

Ale prawa własności Polaków do Legnicy nie były pełne. Otóż Legnica przez prawie pół wieku, aż do roku 1991, była siedzibą Północnej Grupy Wojsk Radzieckich w Europie. Stacjonował tu garnizon liczący dziesiątki tysięcy żołnierzy, szykujący się w praktyce do ataku na Europę. Zapewniało to wyjątkowy status samemu miastu i jego ludności, tworzyło transgraniczną, wielokulturową zonę. Po 1991 roku wojska radzieckie opuściły Polskę i prawie połowa miasta opustoszała.

Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy jako pierwszy w Polsce rozpoczął grę z przestrzenią miasta. Już od połowy lat 90. zamiast sceny w teatrze wybierał opuszczone przestrzenie miejskie, stare hale fabryczne, koszary, porzucone kina.

W Legnicy nie brakuje zniszczonych i zaniedbanych budynków, ale wszystkie one mają swoją historię, która chce być na nowo opowiedziana. Teatr ożywia przedwojenne sale teatralne, którym jeszcze niedawno brakowało życia. Ratuje je przed śmiercią i zapomnieniem. Twórcom teatru w Legnicy – Jackowi Głombowi i Małgorzacie Bulandzie – zależy na świadomym wyborze zaadaptowanych przestrzeni, bo tylko ich związek z opowiadaną historią „przekracza granicę sztuki”.

Spalone mury dawnego kina „Kolejarz”, wciąż jeszcze wspominane przez starszych mieszkańców Legnicy, gdzie przed wojną odbywały się bale, a po wojnie można było zobaczyć najlepsze kino amerykańskie, zachodnioeuropejskie i ludowo-demokratyczne, są miejscem akcji „Ballady o Zakaczawiu”. Teatr rewitalizował również byłą salę teatralną znajdującą się w stuletniej kamienicy, w której wcześniej mieściła się restauracja dla nazistowskich urzędników, siedziba Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów, PRL-owski Wojewódzki Dom Kultury, a po upadku komunizmu działała tu nielegalna giełda pirackich kaset magnetowidowych. W zniszczonych wnętrzach odbyła się m.in. premiera „Hamleta”.

I wreszcie scena na największym blokowisku Legnicy, osiedlu Piekary, gdzie sypia jedna piąta mieszkańców miasta. Tutaj w przestrzeń teatralną zamienił się obdrapany, metalowy barak – dawniej sklep PSS „Społem” (symbol handlu z czasów PRL-u z wiecznie pustymi półkami), potem hurtownia farmaceutyczna. Teatr zaadaptował przestrzeń, nie zmieniając jej charakteru.

W listopadzie 2004 roku zainaugurowano działalność tej niezwykłej sceny spektaklem „Made in Poland” Przemysława Wojcieszka. Przedstawienie rozgrywało się w pawilonie, ale także wokół niego, projekcje rzucane były na ślepą ścianę stojącego nieopodal, wybudowanego w latach 70., dziesięciopiętrowego bloku z wielkiej płyty.

(z katalogu polskiej ekspozycji narodowej)